Postęp medycyny w obszarze zaburzeń węglowodanowych jest niezaprzeczalny. Dysponujemy coraz szerszym (i wciąż rozrastającym się) portfolio narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych. Wydaje się, że dysponujemy także metodami profilaktyki i prewencji tego typu schorzeń.
Na co dzień musimy jednak pokornie podchodzić do zdarzających się niepowodzeń. Nie zawsze to co uznajemy za najważniejsze z perspektywy lekarskiej jest tożsame z oczekiwaniami pacjenta. Rezygnacja z realizacji zbyt ambitnego planu może okazać się nie tylko bardziej komfortowa dla chorego, ale w ostateczności wiązać się także z lepszym efektem końcowym (i np. zmniejszeniem ryzyka zgonu).
Author Info
